Frédérique Huydts

Geplaatst op donderdag 17 januari 2019 @ 10:16 , 1653 keer bekeken

Marjan Huydts vertelt over het grote verlies van haar dochter

De kinderen van Oss, Anne Faber… Verhalen van kinderen die overlijden grijpen ons enorm naar de keel. Hoe ga je als ouders om met zo’n groot verlies? WENDY sprak met Marjan Huydts (76), die eerst haar zoon Bobbie en twaalf jaar geleden haar dochter Frédérique Huydts verloor, die we allemaal nog kennen als Annette uit Goede Tijden Slechte Tijden. Bobbie werd 21, Frédérique 38.

Marjan Huydts: ‘Na elke chemo kwam Piekie, zo noemde ik Frédérique, altijd een paar dagen thuis uitpuffen. Ik sliep dan bij haar op haar kamer. Ik slaap er nog steeds. Ik vind het fijn om in haar kamer te zijn, tussen haar oude knuffels, tekeningen en foto’s, aan de achterkant van het huis, waar het licht is en zonnig. Het is geen altaar geworden; ik heb er gewoon nooit iets aan veranderd sinds ze het huis uitging. Dat mens is gek, denken kinderen die hier komen misschien wel, die slaapt tussen honderd oude knuffels, maar dat kan me niks schelen. Dat is fijn aan ouder worden; het maakt me niks meer uit wat anderen van me denken. Mensen zeggen vaak dat ik zo dapper ben. Eerst je ene kind verliezen en dan het andere, waar haal je de kracht vandaan om nog door te gaan, vragen ze me. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ik dacht: laat mij ook maar gaan. En als er een elegante manier zou zijn om ermee te stoppen, zou ik het misschien wel doen – mijn leven is in feite voltooid. Maar er is toch altijd een reden om door te gaan. Het is gek, maar ook als ze er niet meer zijn, leef je als moeder voor en door je kinderen.

Als ik in de put zit, krijg ik altijd wel weer een appje van bijvoorbeeld een oude vriendin van Frédérique die me ergens voor uitnodigt. Ik heb nog veel contact met haar oude vrienden en collega’s, van peuterschool tot toneelschool, en ze zijn allemaal zo schattig. Richard Groenendijk, die sprak tijdens haar crematie en er ook weer stond toen mijn man drie jaar geleden overleed. Rick Engelkes. Angela Schijf en Eva Duijve- stein, met wie ze in Meiden van De Wit zat. Angela’s kinderen noemen me “oma Jan” en ze komen hier soms logeren. De middelste dochter van Angela is vernoemd naar Frédérique; Mensje Frédérique heet ze. Ook Mary-Lou van Stenis zie ik nog vaak. Laatst belde ze me op: ga je een paar dagen mee naar Menton? Zit ik opeens weer in Zuid-Frankrijk. Heerlijke dagen zijn dat. Frédérique heeft een mooie erfenis achtergelaten. Ook met de vriend die ze toen had, heb ik nog veel contact en zijn vrouw zie ik echt als mijn schoondochter. Met twee oude vriendinnen ga ik een paar keer per jaar op vakantie. Op 3 april, de sterfdag van Frédérique, zat het huis hier altijd vol vrienden, tot ik het na tien jaar zelf mooi vond geweest omdat ik mensen niet te veel wil belasten. Soms denk ik weleens dat Frédérique haar vrienden heeft gevraagd goed voor me te zorgen, ze zijn allemaal nog zo lief voor me.’

Weg van de ellende thuis
‘Frédérique was achttien toen haar broertje Bobbie overleed, nu 31 jaar geleden.' De allerleukste en -liefste jongen was hij. ‘Waren alle kinderen maar zoals Bobbie,’ zeiden de leraren op school tegen me. Op zijn zeventiende ging het mis. Hij had schizofrenie. Waarom en hoe zich dat opeens kon manifesteren weet niemand, maar het schijnt vaker te gebeuren in de jaren dat pubers volwassen worden. Ik probeerde hem te redden, maar hij werd zieker en zieker. Hij moest gedwongen worden opgenomen. Vier jaar later sprong Bobbie voor de trein. Het was een afschuwelijke tijd, alleen maar narigheid, en tegen Frédérique zeiden we: “Blijf jij maar lekker in Maastricht”, waar ze in het eerste jaar zat van de Toneelschool. “Weg van de ellende hier.” We gaven haar mijn oude autootje zodat ze gemakkelijk op en neer kon tussen Maastricht en ons huis in Wassenaar. Ze heeft er een goede tijd gehad. Acteurs zijn invoelende mensen; ze heeft in Maastricht veel troost gevonden. “Nu moet ik voor twee leven,” heeft ze na de dood van Bobbie weleens gezegd.

Ze wilde voor ons zorgen en kwam bijna elk weekend met haar autootje terug naar Wassenaar. Dingen die niet leuk waren, hield ze voor ons weg. Met Frédérique was het altijd lachen. Een clown was ze, met een enorme galgenhumor. Maar dat kwam niet alleen door de dood van haar broertje, als kind was ze al zo energiek en vol humor. Ik weet nog dat ze nooit tijd had om te eten, er waren veel te veel andere leuke dingen om te doen. En altijd grappen maken, hè. Tot de laatste dag eigenlijk. Toen duidelijk was geworden dat ze niet meer beter zou worden, koos ze voor euthanasie. Vind je het goed, mam, vroeg ze nog heel lief. Het zou op maandag 3 april om twee uur ’s middags gebeuren en ik weet nog dat ze ’s morgens, toen de dokter bij haar kwam, riep: “Je bent te vroeg hoor, Henk, het is nog geen twee uur!” Dat was Frédérique ten voeten uit, een morbide humor had ze. Haar vriendinnen van vroeger zeggen nu ook: “Met Fred hebben we voor een heel leven gelachen.”’

Frédérique Huydts (1967-2006) was een Nederlandse actrice. Ze overleed aan de gevolgen van darmkanker. Heel Nederland kende Frédérique door haar rol van Annette in de begindagen van Goede Tijden Slechte Tijden, toen de serie ongekend populair was. Later was Frédérique onder meer te zien in Meiden van De Wit en In naam der Koningin. In 2006 deed ze mee aan Wie is de Mol? Ze won, maar was al overleden toen de finale – met haar toestemming – werd uitgezonden. Ze werd voor het eerst ziek in 2004. Aanvankelijk leek na de behandelingen alles goed te gaan, maar in 2006 kwam de kanker helaas terug.